KABİR SORGUSU
Sorular hiç bitmiyor!.. Öğrenilecek şeyler sonsuz!.. Öğrenecek süreç kısa… Üstelik pek çok gerçek 1400 yıl öncesinin o günkü toplumsal şartları içinde açıklanmış, sembollerle, mecazlarla, işaretlerle…
Şimdi gene düşünmeye başlayalım…
Bir sahih hadiste, kişi mezara konduğunda Münker ve Nekir adlı 2 meleğin şu soruları soracağı bildirilir.
“Men Rabbüke?
Men Nebiyyüke?
Ma Kitabüke?”
Bu hadisle ilgili çeşitli sorular, olayı daha iyi anlamak isteyenler için akla takılabilir…
Meselâ…
Bu melekler nedir? Nereden gelmektedir? Nasıl gelmektedir? Suretleri kendi orijin devamlı suretler midir, yoksa kişiye göre değişken midir? İstisnasız her ölen insan bunu yaşar mı?
Melek kavramı ile ilgili önceden yazdıklarımızı hatırlarsak…
Melek, eni boyu, şekli, hacımı, ağırlığı olmayan; kısaca, bildiğimiz madde şartlarıyla alâkası olmayan bir yapıyı tarif etmektedir. Bu durumda da bir mekânsal
geliş elbette söz konusu değildir!.. Hatta varlık âleminde belki bir katmandır veya boyuttur diye söylenebilir.
Bu durumda evrende varolan varlığın holografik esasa göre yaratılmış olduğunu düşünürsek, bu ve diğer isimlerle adlandırılan tüm meleklerin (ya da melekûtun) yani kuvvelerin insanın varlığında bir boyut olarak yer aldığını ve dışardan gelmesinin söz konusu olmadığını fark ederiz.
Şimdi bu durumda asli yapısı itibariyle “NUR” olarak tarif edilen bu meleklerin(melekelerin) kişi bilincinde, kişinin veri tabanına ve
hâleti ruhiyesine göre beynin oluşturduğu suretlerle açığa çıktığını anlarız.
Beyindeki tüm verilerin ruha yüklenmesi ve artık kişinin ruh bedenle yaşaması dolayısıyla dünyadaki
veri tabanı bu süreçte de aynen geçerli olmaktadır.
Demek oluyor ki, her kişinin hakikatinde bir boyut olarak yer alan bu sorgulama kuvvesi, her kişi, kabre konduğunda kişinin bilincinde açığa çıkıp, içinde bulunduğu yeni boyut şartları konusunda kendisini sorgulamaktadır!..
İşte kişideki bu sorgulanma yukarıdaki üç konuda olmaktadır.
Niçin men “ilahüke” değil de “Rabbuke” denmektedir? Bu soru kelimeleriyle
anlatılmak istenen şey nedir?
İlâhiyet bir dış varlıktan söz eder. Rububiyet ise varlığın oluşumunda onun
özündeki bir boyuttur.
Bu sorunun cevabı, o ortam şartları içinde, hâl ve
HİSSEDİŞE DAYALI OLARAK, kendisinde otomatik olarak açığa çıkan bilgi ile
“Rabbim Allah”tır olmalıdır…
Hatta, “B” sırrına dayalı bir biçimde!..
Tekrar uyarayım, cevap, kuru lâfız olarak değil, papağan tekrarı kelime olarak olmayacaktır!.. Buradaki sorgulama bir yaşam şekli ve sürecidir;
test usulü bir sorgu değil!..
Hemen her kişi ölümü tattığı anda bir şok yaşar adeta!.. Zira dünya
yaşamında hiç düşünemediği kapsamda, değişik bir yaşam türü
gerçeğiyle karşı karşıya kalmıştır.
Bu evrede HER kişi tüm geçmişini sorgulamak durumundadır otomatikman…
Yanlışları ve doğruları neydi acaba?
Evet, kâbir âlemine geçen HER kişi içine girdiği bu yeni ortam ve şartlar doğrultusunda MECBUREN bu defa inancını sorgulamaya;
inanç ve ölüm ötesi yaşama hazırlık konularında nerede isabet edip
nerede hata ettiğini tespit etmeye başlar. İşte bu süreç işte Münker-Nekir adlı meleklerin kendisinde açığa çıktığı evredir.
HER kişi, kendisine tümüyle değişik gelen bu ortamda, içinde bulunduğu
yaşamın gerçeklerine karşı kendisinin ne kadar hazır olduğunu sorgulamak durumundadır.
Dünyada iken yaşanmış olan iki tarz yaşam vardır…
Ya, “Allah” ismiyle işaret edileni anlamak ve bu anlayışa dayalı olarak
dünya yaşamını tarzını tercih etmiş olmak…
Ya da bu gerçeği fark edememiş olarak; bir dış objeye, ötede, öteNde
bir tanrı-ilah var zannı içinde, sistemin gerçeklerine uymayan yaşam
tarzı ile dünya yaşamını noktalamış olmak!..
ŞUNU FARK EDELİM…
Çeşitli isim ve sıfatlarla anlatılan olayları, genelde yaptığımız gibi,
bu isim ve sıfatların anlamından yola çıkarak deşifre etmeye
kalkarsak bu çok çetrefilli bir yoldur ve olayın gerçeğine isabet
etmemiz de hayli güçtür!.. Çünkü kelimeler yaşanılanı anlatmada
hayli yetersizdir. Bu yetersizlik dolayısıyla da kelimelerden gerçeğe
ermek hayli zor olur.
Bunun misâlini şöyle vereyim. Bir rüya görürsünüz ve o süreçte neler yaşarsınız hissedersiniz. Ancak uyanıp da bunu bir başkasına anlatmaya kalktığınızda rüyada görüp yaşadıklarınızı ne oranda karşınızdakine aktarabilirsiniz kelimelerle!?
İşte rasuller ve nebiler de bilinç boyutu algılamasında,
zaman zaman vizyonlarla da desteklenen bir biçimde,
pek çok şey algılar ve yaşarlar; ama ne çare ki bunları
kelimelere dönüştürerek karşılarındakilere anlatmak
durumunda kaldıklarında son derece yetersiz kalırlar anlatımda.
Bu sebepledir ki, bize böyle bir kelimesel bilgi ulaştığında, acaba
yaşanılan neydi ki bu kelimelerle bize aktarılmaya çalışıldı diye düşünmek,
konuya nüfuz edebilmek için son derece yararlı bir yoldur.
Buna karşılık, “yaşanılan neydi” deyip onu algılamaya çalışarak,
“hâlden kâle gelmek” gerçekten çok kısa ve net bir yoldur.
Kelimeler ise insanın hissedip yaşadıklarını anlatmada çok yetersiz ve zayıftır.
Tekrar gelelim ana konumuza…
Kişi “Allah” adıyla işaret edilen gerçeğine uygun yaşamışsa; acaba, bunun yanı sıra, Nübüvvet kemalâtından gelen bilgileri de değerlendirip, yaşamına buna göre yön verebilmiş midir?
Burada niçin “men resulüke” denmiyor da, “men nebiyyüke” deniyor?
Oysa gerek kelime-i şehadette gerekse Kuran-ı Kerîm’de bir çok âyette hep “rasule iman”dan söz edilmektedir.
Bunun iki cevabı var…
Birinci cevap şu… Risalet kemâlatı varlığın hakikatinden haber verir… Bu da ilk sorunun cevabıyla alakalıdır.
İkinci cevap ise… İçinde bulunulan şartlarda kişiye yarar sağlayacak şartlar nübüvvet kemalâtından gelen bilgileri değerlendirmiş olup olmadığıdır.
Meselâ, ibadet adıyla işaret edilmiş çalışmalar hep nübüvvet kemalâtıyla tesbit edilmiş, insanın ölüm ötesi boyuttaki ihtiyaçlarına yönelik gerekli çalışmalardır.
Kişi bu ibadetleri yerine getirerek, belirli enerjiler, kuvveler kazanır ve
bu kuvveler ile, içinde bulunduğu ortamın kendisine azap veya sıkıntı
verecek olan şartlarına karşı koyar.
Eğer nübüvvet kemalâtından gelen bu bilgileri değerlendirmemişse,
Bu yolda yapılması zorunlu ibadet ve çalışmalar yapılmamışsa, bu defa
o çalışmaların getirisi olan nurdan, enerjiden, kuvvelerden mahrum kalacağı
için kâbir azabı çekmeye duçar olur!..
Kabir azabı, kişide geçtiği boyuta dünya yaşamında hazırlanmaması, edinmesi gereken kuvveleri edinmemesi, ruh bedenini yeterli ölçüde
kuvvetlendirmemesi dolayısıyladır fark edileceği üzere.